‘Wij willen wel hulp bieden maar hoe komen we met mensen in contact? Hulpvragen krijgen we amper binnen.’ Herkenbaar? Veel diaconieën stellen mij deze vraag.
Zo ook bij de diaconie van de PKN in Stadskanaal. In ons gesprek werd duidelijk dat ze elk jaar kerstpakketten uitdelen aan vijftien à twintig gezinnen. Deze adressen krijgen ze telkens van gemeenteleden, ouderlingen en de predikant. Ieder jaar gaat de diaconie langs met een kerstpakket. Ik vroeg wat zij de rest van het jaar met deze gezinnen deden. Het werd stil. “Goh, nog nooit over nagedacht.”
We spraken daarna door over hoe je bij deze gezinnen langs kunt gaan. Met wie doe je dat en wat zeg je dan? Vaak leeft het idee dat je moet wachten op een hulpvraag. Echter, de drempel is vaak te hoog. Gemiddeld duurt het bij financiële problemen vijf jaar voordat iemand om hulp vraagt. Dan staat het water al ver voorbij de lippen. Als je nou eens als diaken de eerste stap zet en/of andere gemeenteleden stimuleert om dat te doen? Dat voelt best ongemakkelijk, toch? Alleen voor die gezinnen/personen moet het nog veel ongemakkelijker zijn. Leef je eens in hoe lastig het is om om hulp te vragen in hun situatie. Ze voelen zich al tekortschieten doordat ze niet goed rond kunnen komen. “Ik doe kennelijk iets niet goed,” wordt al snel gedacht. Trots en schaamte spelen mee: “Ze zien mij al aankomen.” – “Ik doe ook niks voor de kerk, dus dan kan ik hun nu niet om hulp gaan vragen.” En dus vragen ze liever niet om hulp.
Nogmaals: Hoe kun je hen als diaconie dan tegemoetkomen, letterlijk? Hoe zou de diaconie in Stadskanaal een stap kunnen zetten naar de gezinnen van het kerstpakket?
Samen met de diaconie dachten hier hardop over na. We oefenden letterlijk hardop met de ‘openingszin’ als je bij hen aanbelt. Wat voelt ook voor jezelf oké? Het helpt al door je eigen verlegenheid in het contact op tafel te durven leggen, eventueel zelfs het ongemak te benoemen: “Ik voel me best ongemakkelijk als ik u vraag of u het allemaal redt deze maand. U voelt dat misschien ook wel zo. Toch stel ik de vraag wel, want ik zou het naar vinden als ik meer voor u kan doen, maar het niet weet. Het zijn ook geen gemakkelijke tijden.” En meer van deze oprechte zinnen kwamen er die avond uit. Conclusie: Zij gaan hiermee aan de slag. Best ongemakkelijk wellicht, maar wel hoognodig. Moedige mensen, die diakenen.
Herkent u, als diaconie, de vraag: ‘Hulpvragen krijgen we amper en ja we willen best helpen, maar hoe? Of hoe kom je in contact met mensen die hulp nodig hebben?’ Ik kom graag bij u langs voor deze en andere vragen. Bel of mail mij gerust.
Aan de hand van verschillende vragen die diaconaal consulent Christiaan Dekker opdoet en verhalen die hij tegenkomt neemt hij u mee in zijn werk. Zo wordt iets meer duidelijk wat hij doet en waar je hem voor in kunt schakelen als diaconie/kerk.