Is de protestantse kerk nog een weerspiegeling van de samenleving? In Nederland vaak niet, ben ik bang. Er zijn nu eenmaal subculturen. Kerkgemeenschappen zijn ook subculturen. Kennelijk voelen sommigen zich niet thuis in de ‘witte middenstandskerk’ die de PKN vandaag de dag vaak is.
Je zoekt toch een groep op waar jij je bij thuisvoelt. Dat betekent ook vaak dat ‘onze leefwereld’ verschilt van de leefwereld van mensen buiten ons netwerk. Mensen ‘aan de rand van de maatschappij’ zie ik doorgaans niet in de PKN. We hebben letterlijk geen aansluiting, komen ze ook niet tegen op verjaardagen. Hoe kun je Jezus’ woorden ‘barmhartigheid wil Ik, geen offers’ dan waarmaken? Aan wie maak je deze waar?
Jezus zocht actief mensen op aan de rand van de maatschappij. Ook ‘buiten de leefwereld’ van de religieuze orde. Jezus leerde ons aansluiting te zoeken met hen, in plaats van te verwachten dat ze naar ons toe komen. En bij ons aankloppen om hulp, zich aanpassen aan onze gebruiken/leefwereld. Pas als je de ander ziet en verstaat in zijn of haar leefwereld, kun je ook beter aansluiten bij zijn of haar noden. Barmhartigheid doen vraagt om actieve inzet. Plekken bezoeken die niet in je dagelijks leven voorbijkomen. Mensen aanspreken die niet vanzelfsprekend ‘tot jouw wereld’ behoren. En die plekken en mensen zijn er echt, ook vlakbij in jouw omgeving. Zoek eens een voedselbank op, draai eens een dag mee als vrijwilliger bij een kledingbank. Loop eens door een wijk in jouw dorp/stad waar je normaal gesproken niet komt. Maak gerust een praatje. Pas als nood ons aankijkt, een gezicht krijgt, je letterlijk een ‘naaste bent’ tot iemand, gebeurt er iets in je hart dat die barmhartigheid ook wil. Dan is het ineens geen opgave meer.
Om de week schrijf ik een pareltje uit mijn werk: Een tip, ervaring, persoonlijk verhaal, gedicht of iets anders. Ter inspiratie voor jou als diaken/christen om je in te zetten voor mensen die in armoede leven.
Christiaan Dekker, diaconaal consulent