Pastorale aandacht voor studenten
Ik steek de sleutel in het slot van de deur van de gespreksruimte waar iedere woensdag van twee tot vier het spreekuur van All Ears plaatsvindt. Het is een kleine ruimte onder de bogen van het Harmoniegebouw, waar op andere tijden in de week een juridisch spreekuur is of waar je iets kunt vragen rondom kamerverhuur.
Jasja Nottelman, studentenpredikant bij het GSp Studentenplatform voor Levensbeschouwing
Met All Ears proberen we als studentenwerkers van allerlei achtergronden (stafwerkers van IFES, Navigators, (studenten)predikanten vanuit verschillende kerken) studenten een luisterend oor te bieden.
Omdat we weten dat er veel studenten rondlopen met allerlei problemen – er is inmiddels veel onderzoek naar gedaan – verbaast het ons dat we niet elke week drommen studenten voor de deur hebben staan. Is de drempel dan toch te hoog? We hebben afgelopen seizoen bestuurders van verschillende studentenverenigingen gevraagd of zij daar zicht op hebben. Volgens hen is de drempel inderdaad hoog. De gedachten: ‘Je moet wel een heel groot probleem hebben om aanspraak te maken op iemands tijd’, of ‘Ik weet eigenlijk niet waarom ik me zo vervelend voel, dus wat moet ik er over zeggen’ zijn niet zelden aanwezig.
Vandaag is dat even helemaal niet aan de hand. Ik heb nog niet de tijd gehad om het klapbord buiten te zetten en de tissues uit de kast te halen of de eerste student komt schoorvoetend binnen. “Can I talk to you?”
Deze middag spreek ik met een Roemeense, een studente uit Georgië, een Indonesische en een Duitse studente. Aan de overkant van de tafel vertellen zij wat hen bezighoudt, jonge, intelligente vrouwen die goed kunnen verwoorden wat hen raakt en waar ze moeite mee hebben. Vrouwen die zich afvragen waar ze terechtkunnen met de dingen die hen bezwaren.
Uiteenlopende onderwerpen zijn het: worstelen met je zelfbeeld nadat je vele kilo’s bent afgevallen en mensen je nu wél leuk vinden. Verdriet over het plotselinge overlijden van een vriendin, terwijl de vriendschap wat haken en ogen had, iets wat nu niet meer de kans krijgt om uitgeplozen te worden. Schaamte en schuldgevoelens. Op zoek zijn naar een veilige community waar mensen het niet raar vinden dat je christen bent. Benieuwd of er een lotgenotengroep is voor mensen die te maken hebben gehad met seksueel misbruik.
Jonge mensen die, soms met horten en stoten en met tranen in hun ogen, hun verhaal doen. Elk gesprek eindigt met een dankbare blik: “I’m so happy that I came to you today.” Soms zijn ze doorverwezen door een studieadviseur of een medestudent, of ze hebben (gelukkig) de banner, de flyer of het klapbord gezien.
Het geeft veel moed om door te gaan en ik voel me gedragen door een kerk die zegt: “We willen er zijn voor studenten in de wereld van Hoger en Wetenschappelijk onderwijs. Ze gaan ons aan het hart!”
Dit artikel verscheen eerder in Kerk in Stad 17 – 2023, kerkinstad.nl