Een man, kortgeleden gescheiden. Zijn vrouw deed altijd de financiën en administratie. Hij kwam op zichzelf te wonen. Onbedoeld liep hij achterstanden op, net zoals een statushouder die vaak geen benul heeft van automatische incasso’s. Schulden stapelden zich op. Een ervaringsdeskundige van een welzijnsorganisatie kwam hem te hulp.
Eerst een overzicht maken, alle administratie uitzoeken, alles op een rijtje zetten aan onbetaalde rekeningen. Vervolgens met talloze instanties allerlei regelingen treffen. De man wou graag uit de schuldsanering blijven. De ervaringsdeskundige voelde met hem mee en deed zijn uiterste best. Uiteindelijk lukte het, er was net voldoende over om van te eten. De man was uiterst gemotiveerd zich te houden aan het samen opgezette budgetplan. Hij zou hier zelf uit komen.
Er was één maar. De energieleverancier had aangezegd de boel af te sluiten in verband met de betalingsachterstand. Met het incassobureau was ook een regeling afgesproken. De incassomedewerker zou doorgeven aan diens opdrachtgever, de energieleverancier, dat ze niet moesten afsluiten en het contract dus door kon lopen. Dit was essentieel. Want bij opnieuw aansluiten zou een nieuw contract volgen met een veel hoger maandelijks (voorschot)bedrag. Dan moest hij wel de schuldsanering in. Het onheil leek afgewend maar twee dagen later belde de man op: ze gingen het toch afsluiten. Bleek dat de communicatie tussen incasso en energieleverancier ruis had opgelopen.
De welzijnsmedewerker kon met beide praten als Brugman, maar zoals dat zo vaak gaat bij ‘grote organisaties’, was het antwoord: Kunnen wij niets aan doen, ‘het systeem’ krijgt de schuld. Zes uren lang ordenen, bellen, regelen en iemand nieuw perspectief geven naar de knoppen. Kans op zelfredzaamheid voorlopig ingetrapt. Niet één, maar twee ontgoochelde mensen.
We leven momenteel in een maatschappij waar veel organisaties en instanties ‘niet thuis geven’ en geen verantwoordelijkheid nemen, met alle ellende voor mensen tot gevolg. Er zullen nog velen volgen, ben ik bang. Wie wordt samen boos en strijdvaardig met hen? Wie laat zich met hen ontgoochelen? Wie blijft trouw naast ze staan? Wie geeft wel thuis voor hen? U?
Tip: Kijk en ontdek eens of er in uw gemeente al Schuldhulpmaatjes of budgetmaatjes zijn. Zij doen wat anderen nalaten.
Om de week schrijf ik een pareltje uit mijn werk: Een tip, ervaring, persoonlijk verhaal, gedicht of iets anders. Ter inspiratie voor jou als diaken/christen om je in te zetten voor mensen die in armoede leven.
Christiaan Dekker, diaconaal consulent