Wat is het ontzettend leuk om om te kunnen gaan met je kleinkinderen. Wij doen dat als trotse grootouders met veel plezier. En soms lijken die kleinkinderen op kerkenraden, zo ontdekte ik onlangs.
Natuurlijk ben ik veel in gesprek met voorgangers in gemeenten en met kerkenraden. Ik beleef daar veel plezier aan en ga vaak zingend dan wel fluitend in de auto naar huis. Meestal gaat het om buitengewoon betrokken mensen, die vol liefde hun gemeente proberen te dienen als ambtsdrager. Ik heb meteen gezichten voor mij van een diaken, die met tranen in de ogen een afkondiging doet over vluchtelingen en dan met name de kinderen: daar moeten we wat aan doen. En ik zie een ontdane ouderlinge voor me die een telefoontje kreeg van iemand die even kwam vertellen dat haar man ernstig ziek was en al driekwart jaar niets van de kerk had gehoord: de ouderlingen wisten het niet, terwijl ze zo ontzettend hun best deden iedereen in het oog te houden. Ik geniet ook ontzettend van het geloofsgesprek dat ik meestal heb met kerkenraadsleden aan het begin van een kerkenraadsvergadering: hoe mensen opengaan voor elkaar en daarmee ook voor zichzelf.
Soms echter lijken ze wel op onze kleinkinderen, die kerkenraden. Laatst dacht ik aan de eerste woorden die kinderen leren: ‘nee’ en ‘zelf doen’. Het lijkt wel alsof dat de eerste reactie is van kinderen op wat ouders (of grootouders) van ze willen. Bovendien wil je als grootouder je (klein)kind graag van dienst zijn, helpen, maar die kinderen willen alles zelf. Dat is natuurlijk heel leerzaam, dat weet ik wel met mijn verstand, maar dat heeft niet altijd de overhand.
Daarin lijken die kleinkinderen en kerkenraden wel wat op elkaar, want regelmatig kom ik tegen dat kerkenraden bij voorbaat, al voordat er een gesprek op gang is gekomen, zeggen: ‘nee’ en ‘zelf doen’.
Soms is het belangrijk de bakens te verzetten, maar kom er maar eens om. Het is ook moeilijk en als kind weet je dat je er van leert, maar dat is bij kerkenraden niet aan de orde. Gewoon vasthouden aan wat er is. Ik begrijp dat wel, want open staan voor iets anders, andere bakens, voor anderen maakt heel kwetsbaar. Dan kun je beter ‘nee’ zeggen, al op voorhand.
En kerkenraden willen alles zelf doen, want stel je voor dat die ander je iets echt uit handen neemt, zodanig dat je er geen grip meer op hebt. Daar zit wel een verschil met kinderen, want die moeten zich ontwikkelen: dat zelf doen. Kinderen moeten leren van hun fouten, want die maken ze natuurlijk ook. Kerkenraden willen geen fouten maken, willen er soms niet van leren, maar doorgaan zoals het altijd is geweest.
Ik vind het leuk om met onze kleinkinderen een spelletje te doen, te spelen, op te trekken.
Ds. Jan Hommes, classispredikant